Bir varmış, bir yokmuş. . Karıncalar ülkesinde onlarca, yüzlerce hatta milyonlarca karınca mutlu bir hayat yaşarlarmış, kıt kanaat geçinip, durmadan çalışırlarmış. Böyle başlamaz bu masal. Ama böyledir yaşadıkları hayat küçük karıncaların. Tek amaçları çalışıp karşılığını alabilmek; çalmadan, alın terleriyle bir hayat geçirmektir emekçi karıncaların. . Böyle yaşarlarmış, benlikleri kaybettirilmeden önce, kendi hallerinde. Başkalarının buyruğu altına girmeden önce nefret nedir bilmezler, kötülük yapmazlar kendilerinden olan hiçbir cinse ve hatta hiçbir canlıya. Taa ki filler ülkelerine ayak basana kadar. . Bir gün filler baskın yapar. Ne var ne yok her şey yerle bir olur. Ya canlarından olacaklar ya da fillere bağlı yaşayacaklardır. Küçücük karıncalar ne olduğunu bilemezler, koskoca fillere yenik düşerler şimdilik. Onların her dediğini yapmak zorunda kalırlar. Filler sultanına saray yaparlar, yedikleri önlerinde yemedikleri arkalarında bir hayat sunarlar emekçi karıncalar. Korkarlar. Onlar küçüktür; filler kocaman. Bir fil bile onları yenecek durumdadır görünürde. Bu yüzden her dedikleri yapılır. Önce dillerinden olurlar, sonra benliklerini yitirirler yavaş yavaş. Fillerin asılları karıncalardır sözüm ona. Bu amaçla ne istenirse yaparlar belki bir gün fil olma ümidiyle. . Fark ettirmeden sömürmeye başlarlar. İçlerine fitne sokarlar. Korkunun yaptıramayacağı şey yoktur. Korku salarlar. Milyonlarca karınca, gücünün farkına bile varmaz. Öyle ya fil olmak isterler küçücük bedenleriyle. Bu masal, bir misaldir. Biz insanlar gibi olamazlar hiçbir zaman, hiçbir canlı. Ne heybetli filler başımızdakiler kadar hükmedebilir ne de emekçi karıncalar bizim kadar sömürülebilirler.
Bizi anlatır; bugünü anlatır, dünü anlatır. İçine düştüğümüz buhranı anlatır. Özümüzü, dilimizi, atamızı unutturanları anlatır. Emekçi halkı anlatır. Haklarımızı elimizden alanları ortadan kaldırabileceğimizi anlatır. İnsanlığı anlatır. Masum fillerle hiçbir ilgisi yoktur. Her masal gibi bu masal da çok şey anlatır. Herkes okumalı. Çocuklar okumalı. Ki belki yarınımız umut vaat eder.
Ve son olarak, kitabın arka kapağında şunları söyler Yaşar Kemal: “Neye üzülüyorum biliyor musunuz, bu kitabı okuyanlar, özellikle de çocuklar, filleri belki hiç sevmeyecekler. Bu bana çok dokunuyor. Ne yapabilirim ki? Oysa filler bugünkü sömürücüler kadar ne korkunçtur, ne zalimdir, ne özgürlük düşmanıdır, ne de işkencecidirler. Eğer insan soyunun bu en zaliminin simgesini, benzerini, hayvanlar arasında arayacak olsaydım, belki timsahları bulurdum, boa yılanlarını bulurdum. Yok yok, sanmıyorum ki yeryüzünde bu zalimleri simgeleyecek korkunçlukta bir hayvan türü bulabilelim”.
Kıssadan Hisse, yeryüzünün bütün karıncaları birleşince, gücünün farkına varır karıncalar ve filler yerle bir olur.
Gücümüzün farkına varmak dileğiyle. . .
